Beschrijving: Labyrinthus: The Way of Not Being: geregisseerd door Maurizio Ravasio. Met Giuseppe Berlendis, Giuseppe Brittanni, Marco Carrara, Elena D'Amici. Labyrinthus "DE MANIER VAN NIET-ZIJN Deducties 1) Dit is een film die werd geboren en ontwikkeld in de geest en in het perspectief van het niet betalen van plicht aan welk genre dan ook, opgevat als een cliché, maar we kunnen zeggen dat het herkennen in de plot van een een soort offerplant zou (afgeleid) het klassieke genre van de tragedie kunnen benaderen (met name Euripides, dat een zekere goddeloosheid deelt, naast de duidelijke filosofische kromming dichter bij huis, vanwege de opofferende (tragische) structuur ervan, zou ik vergelijken). het als een "genre" voor "The Seventh Seal" of "Meet Joe Black", waarin de dood respectievelijk wordt geëxternaliseerd en geïnternaliseerd, maar nog steeds handelt met als doel het offer te verkrijgen dat daarvoor nodig is. 2) In onze bedoelingen zou de eerste stap zijn van een dialectische trilogie (zo denk ik dat we het uiteindelijk zullen noemen), waarmee we de externe splitsing tussen leven en dood vertegenwoordigen. Dit zou worden gevolgd door de innerlijke splitsing ("we zijn en we zijn not what we waren before"), dat zich afspeelt in het tijdperk van COVID, en ten slotte door een kermis in vier verschillende afleveringen (twee realistisch en twee surrealistisch), gestold rond het idee van een toeschouwer die zich niet bewust is van het feit dat hij zelf een element van de ‘show’ waarvan hij getuige is, en deze laatste stap zou kunnen worden opgevat als die van hereniging, bepaald door een soort esthetische zelfbeweging (precies de drie films). 3) De film begint met een passage uit Parmedides (uit het "Gedicht over de natuur"), en dit is de bron van de titel. In onze bedoelingen is de film ook een openlijke verloochening van Parmenides zelf, in de zin dat het niet-zijn (dood, schijn) op zijn minst kan worden gerepresenteerd door te putten uit een interne perceptie. De zin die aan het einde van Riccardo's personage wordt uitgesproken ('Als de levenden en de doden elkaar zouden kunnen ontmoeten, zou niemand in het bestaan ​​van God geloven') moet niet worden opgevat als een triviale hypothese van ontkenning van God zelf (die kan bevestigen of het bestaan ​​met zekerheid ontkennen?) maar het is niets meer dan de transpositie, in synthese, van de synesthesie die door de film wordt voorgesteld: dat wil zeggen, de contextuele perceptie van leven en dood die met elkaar in wisselwerking staan; en moet daarom worden begrepen in de zin dat, als we toegeven een synesthetische realiteit (gemaakt van reëel en onwerkelijk) waar te nemen en te delen, het niet langer zinvol zou zijn om naar een eenheid buiten het denken te zoeken. 4) De "Weg van het niet-zijn" is het begin van de gelijktijdige waarneming (leven/dood, werkelijkheid/schijn) of de synesthetische weg. Het is ook de weg van het kritisch bewustzijn die voortkwam uit het onherstelbare dualisme van Kant en bij Hegel terechtkwam. Op dit pad is het mogelijk om kennis te verwerven. Aan de andere kant, begrepen in zijn aspect van 'visuele kunst', vertoont de film dat ongrijpbare dat, niet toevallig, in de impressionistische schilderkunst werd geëxternaliseerd door licht (de materiële bron van cinema zelf) en nu naar binnen wordt getrokken en weergegeven als een kloof in bewustzijn. 5) De structuur van de film is tegelijkertijd een labyrint en een rode draad om eruit te komen (ook hierin synesthesie). Het onbekende van de zin is het enigma dat moet worden onthuld (de minotuar die moet worden gedood) en de labyrintische structuur is het resultaat van een montage die vier keer opnieuw is gemaakt, altijd op een andere manier tot aan de laatste; de montage zelf is de oplossing van het enigma, als een soort dialectische oplossing ervan. Om het beter te begrijpen, kunnen we de film vergelijken met andere werken zoals "The Cube" of "Saw-The Riddler", waarin het labyrint volledig wordt geëxternaliseerd en de oplossing van het enigma wordt toevertrouwd aan de personages (de meeste van wie bezwijken), met het verschil dat we precies die scenische apparaten hebben omvergeworpen: het labyrint is geheel innerlijk, opmerkzaam, of beter gezegd, het bevindt zich in de enige perceptie van de toeschouwer of van de geadresseerde, en niet van de personages, omdat het de toeschouwer die is.